Ég þekki nágranna mína ekki mikið. Jú öðru megin við okkur eru foreldrar Orra sem var með mér í grunnskóla. Þau eru mjög indæl og við heilsumst alltaf. Hinum megin við okkur er skólastjórinn í Álftanesskóla. Hann þekki ég lítið. Ská á móti mér er svo Helgi Muggari, konan hans og Birna dóttir hans. Þau þekki ég ágætlega - en ekki sem nágranna heldur sem FH-inga. Auðvitað er ég svo ágætlega málkunnugur fólkinu á efri hæðinni.
Svo er það fólkið í húsinu beint á móti - númer fjörtíuogtvö.
Ég þekki þau ekki neitt, en samt finnst mér þau algjörlega ómissandi og þau veita mér mikla gleði. Í raun hef ég sjaldan séð þau og aldrei talað við þau. En það sem gerir þau svo ómissandi er það sem ég heyri frá þeim. Á hverjum einasta degi opna þau eldhúsgluggann á meðan þau hlusta á Rás 1 með útvarpstækið svo hátt stillt að ómurinn af dagskrá gömlu góðu gufunnar berst yfir á bílaplanið mitt.
Það er fátt notalegra finnst mér en að stússast í bílskúrnum með óminn af útvarpstækinu þeirra í eyrum mínum. Stundum þegar ég er að koma heim staldra ég aðeins við og hlusta. Ég ímynda mér að karlinn sitji við eldhúsborðið (leggur kannski kapal) á meðan konan stússast eitthvað í bakgrunn (kannski að baka kleinur eða pönnsur).
Ómurinn úr útvarpstækinu lætur mér líða vel vegna þess að hann minnir mig á afa og ömmu. Og þegar ég hlusta á Rás 1 úr útvarpinu þeirra og stari á veggi hússins þeirra, án þess að sjá neitt, get ég ímyndað mér að amma og afi séu þarna inni í eldhúsi. Afi að leggja kapal og amma að baka kleinur. Einhversstaðar þarna get ég líka séð sjálfan mig, lítinn strák sem bíður spenntur eftir heitum kleinum frá ömmu sinni. Kannski ég biðji afa að segja mér sögur á meðan ég borða.
Það er gott að eiga góðar minningar.
